/fot. Kasia Chmura-Cegiełkowska/

Ale chyba nikt nie poddał pod wątpliwość, że jeśli ma się to komuś udać to właśnie Teatrowi Montownia. Oddając przy tym cześć i chwałę autorowi. Bo oto w ciągu zaledwie godziny przez scenę przewinęły się dosłownie wszystkie dzieła Szekspira. O jednych usłyszano w piosenkach, o innych w wierszach, inne wplecione zostały w wypowiedzi, a kilka z nich znalazło swoje odbicie na scenie. A przy tym okraszono to ogromną dawką humoru i w tę zabawę wciągnięto widza. I tak przez blisko półtorej godziny słuchaliśmy wszyscy o Szekspirze, który na scenie w Teatrze Polonia ożył na nowo. Aż z podziwu wyjść nie można było jakimi zabiegami skrupulatnie dawkowano widzom dzieła wielkiego Szekspira . I jak to bywa w sztukach Teatru Montownia, chociażby w Trzech muszkieterach czy w Quo Vadis wszystko przybiera ton humorystyczny, a dobrej zabawy czy to na scenie czy na widowni nie brak.

W sztuce Wszystkie dzieła Szekspira (w nieco skróconej wersji) postawiono przede wszystkim na kostiumy i elementy je okraszające, tak że zagranie Hamleta czy Otella nie było niczym trudnym dla aktorów. Scenografia przybrała bardzo uniwersalny wymiar. Przy zaledwie kilku rekwizytach rozgrywa się cała akcja. Warto jednak zwrócić uwagę, że wielofunkcyjność tych przedmiotów jest nieograniczona i każdy wpasowuje się do danej sceny. Wykonuje kawał dobrej roboty, który jeszcze więcej humoru dokłada do spektaklu. I jak to przystało na dobry jubileusz (Teatr Montownia świętował 20 lat swojego istnienia) zadbano o to, żeby impreza była przednia, a każdy kto tylko się na niej zjawi był usatysfakcjonowany. I co by tutaj nie mówić, aktorsko było dobrze, inscenizacyjnie świetnie, a reżysersko zaskakująco. I brawa należą się dla Johna Weisgerberga, który ogarnął Montownię i pomógł im stworzyć taką sztukę, która zabierając się za wielkie dzieła sama staje się wyjątkowa. I przede wszystkim zabawna i ciekawa.