/fot. Robert Jaworski/

Zacznijmy od tego, że Teatr Montownia (Adam Krawczuk, Marcin Perchuć, Rafał Rutkowski, Maciej Wierzbicki) nigdy nie zawodzi. Ich gra zawsze jest na sto procent. Ich gra zawsze jest na najwyższym poziomie. Tym razem wraz z Katarzyną Kwiatkowską wykonują swoje zadania właśnie tak – perfekcyjnie. Dzielnie wiodą widza po tych politycznych opowiastkach dając mu mocny wydźwięk. Pierwsza część w ich wykonaniu jest zabawna, mocno ociera się o czarny humor, kiedy trzeba jest absurdalna, a niekiedy też wręcz groteskowa. Druga część to już snucie planów na przyszłość, przedstawienie wizji nadchodzącego świata, która nadal bywa śmieszna ale już bardziej dramatyczna. Oni to wszystko robią. Dają taki wyraz temu dziełu jaki ono mieć powinno. Dają taki rys temu dziełu, że mieści się w wymyślonej konwencji. Ale kiedy tak oglądam ten spektakl mam wrażenie, że ta konwencja nieco została skurczona i spłaszczona. Jakby Andrzejowi Saramonowiczowi, reżyserowi, zabrakło jakiegoś impulsu do własnej interpretacji. Bo to co widzimy na scenie jest tym co dobrze (aż za dobrze) przecież znamy.

Z jednej strony mamy przeszłość z drugiej przyszłość, a wszystko to osnute tym co dzieje się obecnie na tym naszym polskim poletku. Widzimy bohatera, który idzie za głosem większości i decyduje się jednak tej władzy podlegać – znajome prawda? Widzimy bohaterów, którzy wpadają w rozpacz, bo rzez czyny obecnej władzy wszystko z tego świata znika – znajome prawda? Pustka. Cisza. Rozpacz i przygnębienie. Skończmy zaś na rozmyślaniach o tym jak to w tej naszej Polsce się dzieje. Przejrzymy się w tym bohaterach i ich czynach, a potem przyjrzymy się władzy, która tym ich krajem rządzi. Ale mam wrażenie, że to wszystko trochę za słabo (przepraszam za kolokwializm) odgrzewany kotlet, który miałby rację bytu i dobrego wydźwięku parę lat wcześniej. Dziś jest tylko pustym wołaniem. Przecież wszyscy mamy już świadomość tego do czego nasza obecna władza prowadzi, wiemy co i jak się dzieje. Dlatego już naprawdę nuży mnie to ciągłe przypominanie o rzeczach, które wcześniej powinny mieć swoją rację bytu. Bo założę się, że osoby które powinny to usłyszeć akurat do tego teatru się nie wybiorą. Nie ta linia polityczna. A uświadomionym uświadamiać nic już nie trzeba…

Policja. Noc zatracenia

Teatr Polonia

tekst: Sławomir Mrożek, Andrzej Saramonowicz

reżyseria: Andrzej Saramonowicz

reżyseria światła: Tomasz Madejski

muzyka: Dominik Strycharski

scenografia i kostiumy: Zuzanna Markiewicz

asystentka ds. scenografii i kostiumów: Małgorzata Domańska

producent wykonawcza: Magdalena Kłosińska

realizacja światła: Waldemar Zatorski

obsada: Katarzyna Kwiatkowska, Adam Krawczuk, Marcin Perchuć, Rafał Rutkowski, Maciej Wierzbicki